Park został założony w połowie XVIII wieku stanowiąc centrum folwarku Górki, będącego własnością szlachecką. Powstał wówczas pierwszy dwór, który istniał ponad sto pięćdziesiąt lat. Pod koniec XVIII wieku majątek liczący kilkaset hektarów, stał się własnością rodziny ostatniego króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Najbardziej znanym jego właścicielem jest Stanisław Grabowski, naturalny syn ostatniego króla, który był m.in. Ministrem Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Królestwa Kongresowego.
Najwierniejszą z kochanek Stanisława Augusta Poniatowskiego była słynna „Grabula”, czyli Elżbieta Grabowska. Współcześni nazwali ją „karą boską”, uznawali ją za zrzędliwą, natomiast w rzeczywistości była dobrą, troskliwą matką, synowie byli z nią bardzo mocno związani.
W tym czasie w dworze oraz w parku gościły najwybitniejsze postacie epoki, w tym zwłaszcza car Aleksander Pawłowicz I, tytularny Król Polski, oraz jego brat Wielki Książę Konstanty Pawłowicz, dowódca Wojska Polskiego w latach 1815-1830. Na ich cześć dwa najstarsze dęby Parku nazwane są: Konstanty (zachowany do dziś) i Aleksander (obalony w czasie wichurą w 2007 r.). Dla upamiętnienia obecności Aleksander I, którego łączyły z gospodarzem – Stanisławem Grabowskim więzy przyjaźni, obiekt nazywano „Alexandrinum”.
Po śmierci Stanisława Grabowskiego obiekt kilkakrotnie zmieniał właścicieli.
Dwór w Krubkach spłonął w sierpniu 1944 roku w czasie największej bitwy pancernej na ziemiach polskich (3 Korpus Pancerny 2 Armii Pancernej Gwardii pokonał wojska sowieckie na przedpolach Warszawy). Z resztek rozebranych części zbudowano szkołę.
W oryginale nie wiemy jak wyglądał dwór w którym mieszkał Minister Stanisław Grabowski, obiekt powstał w drugiej połowie XVIII wieku, w stylu późnego baroku.
W wyniku reformy rolnej majątek uległ parcelacji a park upaństwowieniu. Park oraz znajdujące się na nim obiekty powolnej dewastacji. W 1988 r. park stał się znów własnością prywatną, co jednak nie powstrzymało jego dalszej degradacji. Od 2002 roku, po odkupieniu obiektu przez obecnych właścicieli, następuje proces jego renowacji i odtworzenia. W 2005 roku zostaje odtworzony Mały Dwór, w 2016 r. Pałac, w 2017 r. stajnie, a od 2018 r. także Dwór Wielki (Rezydencja), częściowo oddana do użytku. Proces renowacji parku oraz obiektów towarzyszących jest bardzo zaawansowany, choć będzie jeszcze trwać w również najbliższych latach. Nastąpi m.in. odtworzenie oficyny pałacowej w północno-wschodniej części parku.
Aleksander (Pawłowicz Romanow) I, rosyjski i tytularny Król Polski był jedynym z najwybitniejszych władców rosyjskich oraz zwycięzcą w wojnie obronnej 1812 roku. Jako jedyny władca rosyjski wkroczył na czele swoich wojsk do Paryża w 1814 roku. Jego woli oraz staraniom zawdzięczamy konstytucyjny okres Królestwa Polskiego (zwanym Kongresowym), utworzonego na Kongresie Wiedeńskim (lata 1815-1831).
W jego otoczeniu było wielu Polaków, w tym jeden z najbliższych przyjaciół – książę Adam Jerzy Czartoryski. Jedyną wielką miłością Aleksandra I była Polka, Maria Naryszkin z domu Światopełk-Czetwertyńska. Znana do dziś i często wykonywana pieśń pt. Boże coś Polskę była pierwotnie poświęcona Aleksandrowi I jako Królowi Polski. Był m.in. założycielem Uniwersytetu Warszawskiego w 1816 roku.
Wielki Książę Konstanty Pawłowicz Romanow, młodszy brat Aleksandra I, dowódca Wojska Polskiego w Królestwie Kongresowym (lata 1815-1830), ma narodowy demon, obecny do dziś w literaturze polskiej (m.in. w arcydziele pt. Wielki książę autorstwa Jarosława Rymkiewicza). Jego żoną i wielką miłością była Joanna Grudzińska, polska szlachcianka, która skutecznie zastąpiła drogę spiskowcom w Nocy Listopadowej, którzy w dniu 29 listopada 1830 r., przyszli do Belwederu, aby zabić Wielkiego Księcia, ratując go przed niechybną śmiercią.
„Człowiek po człowieku – oczy żołnierskie zbiegają się w jeden punkt – tam, gdzie ustawiony tyłem stoi dowódca (…) Major Dobrzański odwraca się (…) - Żołnierze! Warszawa padła! (...) zobaczył ich oczy, inne niż na wszystkich zbiórkach, jakie miał w życiu, zrozumiał, że przestaje być dowódcą, i pierwsze uczucie, jakie przyszło na jego bezradność, to chwytający za włosy gniew: - Kto słaby niech idzie do cholery!... I już znowu – trzyma oddział w ręku. Choć na krótko. - Nie wszystko przepadło. We Francji idzie walka. Ja nie zdejmowałem munduru od szesnastego roku życia. I nie zdejmę. A wy jak chcecie.”
(Cytat w: Szlakiem Henryka Dobrzańskiego „Hubala”, Henryk Sobierajski, Wyd. PTTK „Kraj” Warszawa 1990. w Melchior Wańkowicz „Hubalczycy”)
Major Henryk Dobrzański był ostatnim żołnierzem Drugiej Rzeczypospolitej Polskiej, prowadzącym walki z Niemcami również po zakończeniu kampanii wrześniowej. Do Krubek – Górek dojechał w dniu 28 września 1939 roku, dowodząc resztami 110 i 107 rezerwowych pułków kawalerii. Przebijał się do Warszawy, która właśnie w tym dniu jednak skapitulowała. Scenę wjazdu do parku uwieńczono w filmie pt. „Hubal”: tytułową rolę zagrał jeden z najwybitniejszych polskich aktorów – Ryszard Filipski. Odwiedziny w Krubkach – Górkach nie były przypadkowe, gdyż majora Dobrzańskiego łączyła z ówczesną właścicielką majątku – Teresą Arkuszewską – wieloletnią znajomość.
Major Henryk Dobrzański zginął w walce z Niemcami w dniu 30 kwietnia 1940 roku pod Anielinem. Jego miejsce pochowku jest do dziś nieznane.
Z inicjatywy mieszkańców Krubek-Górek Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej odznaczył w 2010 roku pośmiertnie majora Henryka Dobrzańskiego Hubala Wielkim Krzyżem Orderu Polonia Restituta.
Co roku od 2002 r. na przełomie września i października odbywają się uroczystości patriotyczne poświęcone pamięci majora Henryka Dobrzańskiego. Z inicjatywy wnuka majora Hubala – Henryka Sobierajskiego oraz właściciela obiektu Witolda Modzelewskiego powstała Kapituła Krzyża USQUE ad FINEM im. Majora Henryka Dobrzańskiego – Hubala, który jest przyznawany za wybitne zasługi na niwie publicznej, artystycznej, naukowej, publicystycznej i sportowej.
Recepcja